Ang Talambuhay ni Enrico Tibay Abiertas (Ang taong nagsisikap upang makamtan ang pangarap sa buhay)

    Bago ko po simulan at tuluyang ipakilala ang aking sarili sa inyo mga mahal ko pong mambabasa,tulutan niyo po sana akong ipabatid sa inyo ang layunin ng talambuhay kong ito.Layunin na ipagbigay alam sa inyo na sa likod ng kahirapan ng aming buhay ay eto na po ako,ilang linggo na po ay makakamtan ko na ang isa sa aking mga pangarap.Layunin din ng talambuhay na ito na maipakita ang mga ara na aking natutunan,mga pagsubok na aking dinanas sa aking kabataan at kung paano ko po ito naisabuhay hanggang sa paglaki ko ngayon.

Larawan ko noong ako ay bata pa.

   Taong labing-siyam,siyam na put-apat,ikatlo ng buwan ng Hulyo,bago pa lang sumikat ang haring araw,ay isinilang ang pang-anim at panganay na lalaki ng aming pamilya at iyon ay ako.Pinangalanan ako ng aking mga magulang na Enrico Tibay Abiertas,may palayaw na "Burok" na ipinanganak lamang sa aming tahanan sa pamamagitan ng hilot at kumadrona dito sa Brgy.II-A,Trianggulo,Lungsod ng San Pablo sa probinsya ng Laguna.Ang pangalan po ng aking ina ay Ma.Elena Javier Tibay (kasalukuyang 44 na taong gulang) may trabahong housekeeper o tagalinis ng bahay.At ang aking ama naman ay si Rodrigo Sumainog Abiertas (kasalukuyang 42 na taong gulang).(Narito po ang aking larawan noong ako ay mag-iisang taon pa lamang).

    Dahil sa mahirap ang aming buhay,bata pa lamang ako ay nasanay na akong tumulong sa aking mga magulang.sa pamamagitan ng paglilinis ng bahay.Atisinasama rin ako ng aking ama sa tuwing siya ay magtatrabaho sa halamanan,weldingan at kahit sa paggawa ng bahay o pagkakarpintero.

Noong ako ay nagtapo sa elementarya.

    Taong 2000,nang ako ay pumasok ng elementarya at ako ay anim na taon lang dito.Hindi  na ako nakapag-kinder kasi sayang lang raw.syempre sa umpisa mahirap pero ng maglaon naging madali na ito para sa akin.Madami rin po akong nakilalang bagong kaibigan.Sa awa naman ng Diyos meron naman akong nakamit na mga medalya.(Isa ito sa mga larawan ko ng ako ay may sabit,kasama ko diyan ang aking ina).At nang ako ay mag-grade 6,lalong nahubog ang aking pagka-husay sa ibang asignatura.Ipinanglalaban po ako sa Hekasi at nanalo ako.Second at Third place .Isa ito sa dahilan kaya't nahigit ang garde ko pataas at naging 1st achiever ako dito.Gumraduate ako ng grade six noong taong 2007 sa mababanga paaralan ng elementarya ng Bagong Bayan.(iyon ang picture ko noong ako ay sinasabitan ng medal at tumatanggap ng diploma).

Ang aking pagtatapos.

     Taong dalawang libo't pito ay pinasok ko ang pangalawa sa tatlong matitinding pasgubok na dapat kong tahakin,at ito ang high school life.Gaya nang nauna,kinabahan din ako,sa pag-eenroll na nga lang,kasi ang dami namin.Buti na lang tinulungan ako ng aking ninong na si Mr.Vasquez kaya't hindi ako masyadong nahirapan.Per nahirapan ako kasi bago ang lahat.bagong iskul,bagong guro at higit sa lahat bagong kaibigan at pakikisalamuha.Unang taon ko pa lang sa high school ay marami na akong natutunan.Alam niyo noong kasalukuyang kasabay ko pang napasok ang aking ate,kapag alam naming maaga pa,naglalakad kami papuntang school.Kasi nga magkano lang baon namin,bente pesos.Kapag namasahe pa kami sampu na lang ang matitira,tapos may CED pa.Kaya unang taon,ay natuto agad akong magtipid at magbadyet ng pera.Kasi hindi lang kami ang pinapabaon ni itay,may dalawang elementarya pa akong kapatid.Kaya ako,kung papalarin magsisikap ako ng hindi mapagaya sa kanila.at siyempre mag-aaral akong mabuti.Sa ikalawang taon ko naman dito sa paaralan ng Dizon High ay natuto akong huwag magpaeasy-easy kasi ako mismo sa sarili ko nararamdaman ko na unti-unti ng humihirap,hindi lang sa akademya pati sa aming pinansiyal na pangangailangan.Minsan,napasok kami ni ate na walang baon,pero minsan hindi namin kaya na absent na lang kami ni ate.Ngunit sa kabila nito,ito ay nagbunga ng mabuti sa umpisa ngunit sa pahuli,lumabas na ang epekto nito.May bagsak akong grades.At first time ko noong ma-delivered sa A.P pa,kasi wala akong pambili ng CED.Pero hindi ako sumuko,binawi ko ito sa fourth grading buti na lang nabawi ko ito.sa taong ito,nahasa ang aking talento sa pagsasalita at pag-arte.KO ang gumanapp na Florante ng aming seksyon,kung saan ako ang tumatayong bida.Sumasali din ako sa bigkasan sa Filipino.Dito ko rin nakilala ang una kong girlfriend,siya ay si Lou Junette Alano na may palayaw na Lou.Isa siya sa naging inspirasyon ko kung bakit nalagpasan ang taong ito.

     Sa pagpasok ng ikatlong taon ko dito,medyo mahabang paghahanda ang aking ginawa gaya na lang nang pag-eensayo ko ng balibol kasi balak ko sa darating na palarong panlungsod ako ay makikilahok.at pinaraktis ko rin ang aking talento sa pagguhit o pagle-lettering dahil ito ay alak kong kunin sa kolehiyo,ang Drafting.At dumating na ang araw ng pasukan,nakasali ako sa Volleyball Team ng Dizon High at sa una kong paglahok ay napasali agad ako sa unang anim ng aming grupo o first six,bagamat natalo kami dito,may isa pang bagay pa naman akonh pinagtagumpayan,nanalo ako at ang ex-girlfriend ko sa english month,bagamat hindi lang kami napabilang sa mga achievements ko.Sa JS ay nakasama ko,siyempre excited ako kasi first time kong umattend.At alam niyo ba ang first dance ko ay ang aking ex-girlfriend.Ayan ang isa sa mga picture naming magkakaklase noong J.S.

    Marami ulit akong sinalihang contest sa bigkasan pati nga sa drawing contest sumali ako,sa tatlong beses kong pagsali ay dalawang beses ako pinalad.Isang araw may malaking bagay na dumating sa aking buhay at ito ay isang english competition,kung saan ako ang magiging kinatawan ng ating paaralan upang lumahok dito.Ngunit sa kasamaang palad,kasabay nito ang Division Meet sa mismong araw na iyon.Syempre po ay may training iyon pareho,hindi ko naman kayang pagsabayin kaya si Mark ,isa sa aking mga kaibigan ko sa aming seksyon na kasama ko ng ako'y ipatawag ni Gng.Banzuela,nagkataong magaling iyon sa akin.Pero naniwala ako na kung iyon ay para sa amin walang anumang hadlang sa akin. 

Ang 4-Ablaze

    Para naman sa aking minamahal na mambabasa.Nawa sana'y gawin ninyong inspirasyon ang talambuhay kong ito.Huwag kayo agad-agad mawawalan n pag-asa upang harapin ang mga pagsubok at dagok sa buhay.Gawin ninyng malakas ang inyong loob at pananalig sa Panginoon upan itong lahat ay inyong mapagtagumpayan...

Ang Talambuhay ni Medilene Tolentino (Ang taong puno ng pag-asa)

Noong ako ay sanggol pa lamang.

    Magandang araw sa inyo.Bago ko simulan ang aking talambuhay,nais ko muna magpakilala.Ako si Medilene Alano Tolentino,lumaki sa Sto.Angel sa piling ng aking mga magulang.ang pamilya ko ay simple lamang at nabibilang sa may kaya sa buhay.Masaya kami't sama-sama palagi,kaya masuwerte ako at may ganito akong pamilya.

   

   Mayroon akong 9 na taong gulang na babaeng kapatid at 3 buwang gulang na sanggol na lalaki.Isa lamang ang aking mithiin sa buhay,ang maiahon ko ang aking pamilya sa hirap at maipadama ang masaganang buhay.

    Sa simula pa lamang ay wala na kaming permanenteng bahay,madami kaming natirhan.Noong bata pa ako ay sa Sn.Antonio at noong 5 taon na ako ay dito na sa Sto.Angel.Pero di dyan nagtatapos.Noong knder ako ay pumasok ako sa Central,ang di ko malilimutan non ay noong nawala ako at iyak ng iyak ako.Hanap-hanap ko noon si mama pero hindi ko makita.Kaya pumunta nalang ako sa may gate at inantay ang mama ko doon.Noong makita ko ang pamilyar na damit ay napakasaya ko dahil si mama iyon.Noong grade 1 naman ako ay sa Quezon Catanauan,bundok yon at mahirap ang buhay,kaya ako pumunta doon dahil umalis ang aking ina at nangibang bansa kaya sa lola ako nakatira,minsan gabi-gabi ako naiyak dahil hindi pa ako sanay pero noong nagtagal ay nasanay na din.

    

Ako ay umabay sa larawang ito.

  Noong grd.4 at 5,ay bumalik na ako ulit sa Quezon.Ang hndi-hindi ko malilimutan ay noong nanuno ako.Nagkaroon ako ng isa pang dalri sa paa.Natakot ako noon,sobrang sakit pa,pero nawala din ito dahil pinaalbularyo.Noong grd.5 ako doon ako nagkaroon ng unang crush,si arjay Capili.Gwapo at hawih ni Kevn Calzer.Mabait at maalalahanin.Araw-araw bbiya akong hinahatid kaya ako may inspirasyon kay ako nag Top 1 sa klase.

   Pero sa kasamaang palad,ay bumalik na ulit ako sa San Pablo dahil dumating na ang aking mama.Kaya noong grd.6 ay sa sto.Angel na ulit ako nag-aral.Madami akong naranasan dito,may crush ako noon at nagka-gusto din siya sa akin.ang pangalan niya ay Adrian Martinez,binigyan niya ako ng singsing pero hindi ko ito tinanggap dahil hindi ko pa alam ang aking gagawin.Masaya ako noong gumraduate ako dahil magiging high school na ako.Noong 1st year ako ay 1-A ako noon.Wala akong kakilala.simula noon nakipagkaibigan ako kung kani-kanino pero mas naging malapit ako kay Judy-Ann.Napakadami naming pinagsamahan at nagkaroon ako ng mas madaming kaibigan.

  Noong nag-bingo kami ay napaka-saya dahil nag-bonding moments kami.Noong 2nd year ay kabilang naman sa Florante at Laura,kami'y mambibigkas noon at nagkamit ng unang puwesto.Noon namang 3rd at 4th year ay excited kami sa J.S.Sa taon ding ito nagkaroon kami ng NAT,kaya sipag na sipag kami sa pagre-review,buti na lang at pasado kaming lahat.Ang di ko pa malilimutan ay noong nag-science camp.Napakadaming activity na ginawa.Nakakapagod pero napakasaya.Lalo na sa tuwng kami ay pipila na para kumain,ang gugulo namin.Mas ginalingan ko pa noong 3rd year ako dahil madami akong kaklaseng matalino.Madalas akong sumasali sa mga patimpalak.Magaling akong sumataw dahilang mga magulang ko ay nahiligan din ito.Kaya lalo ko pa itong pinag-huhusayan.

   Manlalaro din ako noon ng table tennis,kaya mnsan ay napapabaayan ko ang aking pag-aaral,kaya bumaba ang aking marka sa Math.Pero ginalingan ko na it noong huling markahan.Nag-outing kami noon sa Cresta Monte,napaka-daming pagkain,Crispy Pata,Spaghetti,Palabok,Caledereta,Adobo at Tulingan.Ngunit ako ay nalunod noon,but na lang at ako ay nasagip.Kaya tumigil muna ako sa paglalangoy at ako'y nagpahinga muna.

   Pero noong pahuli na at ayos na ang aking pakiramdam,muli akong lumangoy at maya-maya pa'y umahon na ako para magbihis na at maligo.Nung pauwi na kami ay nadapa pa yung classmate ko kaya tawanan kami at nang makarating na ako sa amin ay bagsak ako at natulog na.

  Nagkaroon ulit ng Science Camp noong 3rd year.Noong natalon kami ay nasiko ko si Jelyn at nagdugo ang kanyang ngipin,hindi ko naman snasadya dahil natalon nga kami.Noong nagpapahabaan naman ng damit sa oval ay humiga na kami sa lupa,basang-basa kami ng paws,pero napakasya naman noong mga sandaling iyon.Pagkatapos ay pumunta na kami sa silid at naghanda ng higaan namin.Tabi-tabi kaming lahat at hindi pa nagsitulog dahil nagkwentuhan pa kami.Mga bandang 4am na kami natulog noon,at pagkagising namin ay pahirapan kaming maligo dahil walang ilaw at ang hina ng tubig.Pila pila kami noon at super lamig pagkatapos maligo.

  Pagkatapos noon ay naghanap kami ng kape sa tindahan ngunit wala naman kaya bumalik na lang kami.Napakasaya noong mga sandaling yoon.

  

  At ngayon graduating na ako,ang unforgettable moment ay yung nag-js kami na ang theme ay hawaiian.Masaya ang naging programa,mayroon pang nag-fire dance,lahat kami ay napahanga nila.Adik na adik kami sa picturan dahil wala na kami nun magawa.At ngayong graduating na kami ay marami akong plano sa buhay pero ang masama,titigil muna ako sa susunod na taon kaya pagsisikapan ko na makatapos ng kolehiyo at magkaroon ng magandang trabaho para hindi na umalis si mama at magsama-sama na kami.Nais kong magkaroon ng negosyo tulad ng restaurant o kompanya.

Ang kasaukuyan kong larawan.

 Nais ko din bumili ng magandang bahay at madaming sasakyan.Bibigyan ko ng tigitigisang bahay ang mga tita ko at ibibil ko si tito at si papa ng isang pajero.

  Talagang magsisikap ako upang ako ay makatapos.At ang mabuti pa niyan ay may 6 na buwan akong boyfriens.Madami din siyang pangarap sa buhay at kasalukuyan siyang nagtatrabaho at napag-aaral niya ang isa niyang kapatid.Masaya ako dahil nandiyan siya na magging inspirasyon ako hindi lang siya kundi ang Diyos at aking mahal sa buhay.At sa kahaba-haba ng buhay ko ay dito na nagtatapos ang aking paglalahad pero hndi pa diyan.Nagtatapos ang kwento ng buhay dahil madami pa akong mararanasan sa buhay,mga pagsubok at tagumpay.Sa paglaon ng panahon,hindi magbabago ang isang Medilene,dahil ako at kailanman ay hndi magbabago.

  At sa muli,salamat sa pagbabasa ng aking talambuhay,sana ay may napulot kayong aral sa kwento ng aking buhay.

MARAMING SALAMAT.....

    


    

Simple Lang ! ( Ang Talambuhay ni Razel Gatmaitan )

        Hulyo 12 1992. Ikinasal ang magkasintahang Nenita Ereño at Reynaldo Gatmaitan. Ang kanilang pagmamahalan ay nagbunga ng apat na malulusog na sanggol. Ang panganay ay pinangalanan nilang Hazel. Ang pangato ay Mayzel at Kayzel naman ang pangalan ng bunso. At ako ang pangalawa sa kanila.

Ako noong ako ay 
1 buwan pa lamang..

        

       Razel Ereño Gatmaitan. Iyan ang aking buong pangalan. Noong ika-tatlo ng marso taong 1995 ako isinilang. Kasalukuyan akong nakatira sa bayan ng San Pablo sa Laguna. Isa akong freshman college student ngayon sa Dalubhasaan ng Lungsod ng San Pablo. Ako ay isa sa maraming masayahing tao. Kung malungkot man ako, hindi ko yon pinapakita sa iba. Ako rin yung tipo ng tao na mabilis lumipas ang galit. Magagalit ako pero maya-maya wala na rin ito. Marahil ang mga ugali kong ito ay nahubog sa paglipas ng panahon at sa mga pangyayaring aking naranasan habang ako ay lumalaki. At ang mga pangyayaring ito ay ibabahagi ko sa inyo.

       Hindi ko man talagang natatandaan ang mga pangyayari noong ako ay sanggol pa lamang, mayroon akong alam na mga nangyari noon dahil sa kwento ni mama. Ang isang pangyayari dito ay muntik ko na raw ikapahamak. Pitong buwan pa lamang ako noon. Ang bahay namin noon ay hindi kung saan kami nakatira ngayon. Paglabas mo ng pinto ay may maaliit na terrace na masarap pagpahingahan. Dito ay mayroon pang hagdanan pababa, daan upang makalabas ng bahay. Hapon noon, sa terrace naroon si mama at ipinaghehele ako. Bababa sana siya ng hagdan ngunit napasala ang kanyang tapak. Pareho kaming nalaglag. Mabuti na lang daw at pumailalim si mama kung hindi baka may nangyaring masama sa akin. Sa totoo lang ay nagpapasalamat ako sa aking mama. Siguro kung hindi dahil sa kanya ay baka wala na ako ngayon.

nang ako ay magtapos sa
         Paaralan ng Pook Kasiyahan

larawan noong ako ay
umabay. Apat na 
taong gulang aki dito.

          Apat na taon ako unang nag-aral. Sa paaralan ng Pook Kasiyahan. Sa katunayan ay wala na akong natatandaang kaklase ko noon. Pero salamat sa larawan nang ako’y nagtapos doon at kahit papaano may natatandaan naman kong pangyayari noong ako ay pumasok doon. Apat na taon din ako noong unang abay ko. Kasal yun ng kumare ni mama. Tanda ko ang liit pa nung kapartner ko noon. Nang ako ay limang taong gulang na, pumasok ako ng kinder garten sa Canossa. Dito , napili akong tagapagsalita o MC sa aming graduation. Ako rin ang 1^st honor noon.

ito ay noong nagtapos ako ng kinder sa Canossa.

         Sa San Pablo Central Elementary School ako tumuntong ng ika-unang baitang. Ciderella ang section ko noon. Hindi tulad ng ibang bata na umiiyak kapag iniwan ng kanilang magulang, tahimik lang ako noong unang pasukan. Tahimik lang ako habang sinusundan ng tingin ang papaalis na si mama. Pag nawala na siya sa paningin ko, ibabaling ko naman ang tingin sa mga kaklase ko upang kilalanin ang mga mukha nila Ang iba pa sa kanila ay hindi pa rin tumitigil sa pag-iyak.

            

         Noong grade two naman ako, meron isang pangyayaring hindi ko talaga malilimutan. Ang ingay-ingay namin noon. Biglang dumating ang guro naming galing sa meeting. Pero kami ayun, parang wala lang. Tapos sumigaw ang teacher ko “quiet!”. Medyo tumahimik ang buong klase pero ilang saglit pa’y ang ingay na ulit. Tuluyan nang nagalit ang barino palang si ma’am. Sabi niya ang hindi tumahimik at makita niyang dumadaldal ay papaltukin niya ng eraser ng board. Ayun. At nanahimik na ang lahat. Limang minuto ata ang lumipas na sobrang tahimik namin noon. Maya-maya pa’y napasulyap ako sa lapis na nasa mesa ko. Tiningnan ko yung desk ng iba. Walang nakalagay. Kaya naisip ko na itago yung lapis para pare-pareho kaming walang laman ang desk. Parang bata di ba? Pero bata pa lang naman talaga ako niyan.

            

        Kinuha ko na yung lapis ko. Iniligay ko sa bag na nasa may likuran ko. Sa likuran ko ay may isa pa akong kaklaseng lalaki. Nang isasara ko na ung zipper ng aking bag, bigla na lang may matigas na tumama sa ulo ko. Pag harap ko, lahat nakatingin sa akin. Tapos,nakita ko yung eraser. Pinaltok pala ako ni ma’am! Sabi pa niya,” sabi nang papaltukin ko ang makita kong nadaldal!”. Pero hindi ako umiyak no’n. Hindi naman kasi ako iyakin. Nakaramdam ng hiya, oo. Hiyang-hiya ako nun. Napaka talaga ng buhay. Biruin mo, naglagay lang ako ng lapis sa bag napaltok na ako? Sana pala hindi ko na lang napansin yung lapis ko noon.

        Grade three ako noong magkaroon ako ng malaking sugat sa siko. Hindi lang ito malaki, sobrang sakit din! Kita na kase yung laman kaya ang sakitsakit. Lunch break noon. Naghahabulan kami ng mga kaibigan ko.Tapos sumali yung kaklase kong masalaw. Kung hindi ako nagkakamali Erwin ang pangalan niya. Syempre siya ang taya kasi bagong Sali. Nagsimula na silang  magtakbuhan. Ako naman nagsisintas pa ng sapatos. Nang Makita kong papalapit sa akin si Erwin, bumwelo na ako. Nakatakbo ako noon pero naabutan niya ako. Pero imbes na hawakan o tapikin lang ako at sabihing “taya!”, itinulak niya ako. At ang lakas ng pagkakatulak niya ha! Kaya ayun, dugong dugo ang sugat ko. Sementado pa naman yung pinaglalaruan namin.

            

         Noong nasa elementary pa lang ako, mula grade one hanggang sa ika-apat na baiting, pabaya pa ako sa hitsura ko. Kumbaga “walang pakealam”. Noong grade four nga ako lagi akong sinasabihan ng teacher ko na magsuklay. Minsan pa nga, napaiyak ako dahil sabi niya ililipat niya daw ako na section. Hindi naman talaga ang hindi ko pagsusuklay ang dahilan. Napasingit lang din yun. Pumunta nga ako noon kay ate tapos ang mangiyak-ngiyak kong tanong sa kanya, ”ate may suklay ka?” Kaya natatawa-tawa  siyang sinuklayan ako.

           

          Grade five. Ang adviser ko ang sinasabing mataray at kinatatakutan ng mga estudyante noon. Si ma’am Leonzon. Nanghuhubo kasi siya ayon sa usap-usapan kaya andaming estudyante ang takot sa kanya. Pero sa totoo lang, mabait si ma’am. Kaso nga lang madaming pinabibili. Bawat isa sa aming magkakaklase ay mayroong kit na ang laman ay polbo, suklay, pabango at iba pa. Kaya noon lalo akong natutong mag-ayos ng aking sarili. Hindi rin kami nauubusan ng sabon, bareta man o yung mabango,floorwax at iba pang panglinis. Ang bango bango nga ng CR namin noon eh. Meron ding malaking salamin sa may tabi ng table ni ma’am. Meron ding maliit na parang salas sa loob ng room namin at water despenser. Para ngang hindi iyon isang silid-aralan kundi isang bahay na.

           

         Grade five din ako noong naglaro kami ng spirit of the coin. Noong una hindi ako kasali, nakita ko lang sila kaya sumali ako. Ako kasi, mahilig din sa mga ganoong bagay. Nagsimula na kami. Katanghaliang tapat noon. Malapit sa may lababo at table ni ma’am kami nakapuwesto. Nakapatong na sa piso ang hintuturo at gitnang daliri ng bawat isa. Maya-maya nagtanong na ang isa kong kaklase. Hindi naman gumalaw. Nagtanong kami nang nagtanong. Kunwari pa daw gumalaw, hinihila lang naman namin yung piso. Nagtawanan kami. Umayaw na ako maya-maya dahil nabagot na ako. Wala naman kasing nangyayari pero sila patuloy pa rin sa katangahan nila. Ilang sandali pa ang lumipas, nakita na lang namin na umapaw na yung tubig sa may lababo. Nakakapagtaka kasi ni hindi namin narinig ang pag agos ng tubig. Wala rin naman nagbubukas ng gripo. Baha na hanggang malapit sa may table ni ma’am. Lagot kami. Wala kasi si ma’am noon eh. Nag-iyakan pa yung iba at ang sinisisi ay yung mga naglaro ng spirit of the coin. May nasabi din na ibaon yung pisong ginamit. At ayon nga ang ginawa nila at naglinis na rin kami. Ngayon naisip ko tuloy kung nadoon pa ba yung pisong binaon namin.

          

Pgtatapos sa elementarya.

      Huling taon ko na sa elementary. Nasa ika-anim na baitang na ako. Naging Masaya naman ako ng mga panahong ito. Halos kasi mga ka-close ko. Sa totoo lang ansaya ng section naming. Naalala ko pa nga lagging nagpapadrawing sa akin yun mga kaklase ko noon ng mga anime characters. At dahil ito naman ay talento ko, hindi ko sila tinatanggihan. Noong grade six din ako unang natutong magcomputer. Friendster pa ang uso noon. Lagi kaming napunta sa computer shop kung saan nagtatrabaho ang ate ng kaklase ko. Nadoon kami tuwing tanghali. Nang dumating na ang araw ng graduation, syempre lahat malungkot. Maghihiwa-hiwalay  na kasi kami. Parang ayaw ko pa nga noon gumaradweyt eh. Sa tingin ko kasi ang hirap ng highschool kaya natatakot ako. Pero wala akong magagawa. Kahit ano naman ang gawin ko maghahayskul pa rin ako.

Ako at ang mga kaibigan ko.

           Mabilis lang lumipas ang panahon. Highschool na ako. 1^st year section B o I-B ang aking klase. Noong una, puro bagong mukha ang aking nakikita. Pero mabuti na lang at may kakilala rin ako kahit papaano, si Gillian Marie Reyes na kaklase ko rin nung elementary. Isa rin sa una kong nakilala si Jamaica Garcia na naging matalik kong kaibigan hanggang ngayon. At noong 2^nd year na ako, ako ay napalipat na ng section. Naging II-A ako. Pero ayos lang kasi kasama ko namang napalipat si Jam. Nito rin ay naging kaibigan ko si Marenelle Bayan(na classmate ko rin nung 1^st year pero di kami close,siya minsan ay may sariling mundo),si Alyssa Dioyo(na tampulan naman ng tukso) at si Louie Ann Bumagat( na noo’y transferee.) Nakilala ko rin si Christine Joy Flores na ubod at saksakan ng daldal(hindi ata nauubusan ng kwento) at ang barkadahang jersaj na puro mga sadista.

si Krystal,ako at si VJ.

3^rd year. Nitong taong ito naging tamad o pabaya ako sa pag-aaral. Marahil ay impluwensiya na rin ng mga naging katabi kong sina VJ Vitriolo na makulit na masalaw pa at Krystal Ann Gutierrez na kulang na lang ay tumigil na sa pag-aaral dahil madalas absent dahil tinatamad pumasok. Kalimitan mo kaming makikitang hindi nakikinig sa math. Sa totoo nga lang wala ata ako naintindihan noon dyan sa subject na 'yan eh. Minsan pa nga nagpicturan lang kami kahit na may klase. At pag may test lagi lang kaming nangongopya sa mga “willng” magpakopya. Ang mga kalokohan ito ay bahagi rin ng masaya kong buhay estudyante na hindi ko malilimutan.

Larawan noong mini olympics
kasama si Gng. Inay

        Apat na taon na agad ang lumipas. 4^th year na ako at malapit na namang gumradweyt. Pero bago pa man dumating ang araw na iyon, maraming masasayang pangyayari ang naransan ko ngayong taong ito. Isa na dito ang pinakahihintay ko sa senior, ang mini Olympics. Isama mo pa ang di paawat na mga kalokohan, kasalawan at kaingayan. Alam niyo bang kahit ang section namin ay pangalawa sa mataas, para lang din kaming lower section?. Patunay dito ang madumi naming room at maiingay kong mga kaklase . Pero sa darating naming pagtatapos, papagandahin namin ang aming silid at maging ang mga upuan dito bilang bahagi na gawain ng mga 4^th year students. Kasabay nito ang pangako ko sa aking sarili na pagbubutihin ko na at magseseryoso na ako sa pag-aaral. Hindi lang para makakuha ng trabaho at umasenso kundi para rin makamit ko ang trabahong hinahangad ko.

      Taong 2011-2012. Ngayon nga ay isa na akong college student sa Dalubhasaan ng Lungsod ng San Pablo.. Kursong BSIT ang aking kinuha dahil ito lang ang nakakuha ng aking interes. Sa pinaka mataas na seksyon ako napunta, di gaya nung highschool , maunti lang kami.. Lagi pa sinasabi ng mga teacher namin na pili daw kami kea inaasahan nila na magaling kami..KEME. haha.. Pero kahiit ganun , kahit maunti lang kami , masaya pa din.. may anim akong barkada na masarap kasama: si Shiara , klasmeyt ko na ng highschool at super galing kumanta..takenote siya ang nanalong SAN PABLO IDOL dati; si Sarah , 1st impression ko sa kania maarte at tahimik pero boom! nung nakasama ko na , super daldal. At di rin siya maarte.. sarap nga kasama ee; si Jamaica,ito naman yung akala kong suplada at mature na kum mag-isip, pero lagi na lang mali impression ko sa una..haha. Para siyang bata at makulit din; si Liezel naman yung totoong mature na mag-isip..pero minsan di din.. haha.. bilib ako sa lakas ng loob at sa lakas mantrip nito at si Janine, makulit at mabait.. pero nagalit na ako sa kanya.. haha . pero wala na yun.. at wala va rin siya.. di pa patay ha.. tumigil lang siya nan 2nd semm pahed kasi ee , ayaw nama daw talaga niya ng IT.hmp. Sila lagi kum kasama sa school, syempre minus 1.. hehe . 

  

























Pero syempre, attach pa rin kami ng mga dating kong classmates.. 
tropa pa din kami at madalas pa rin magkakasama sa mga gimik.. 
Ngayon ay christmas vacation namin at ineenjoy ko to bago pa muling magpasukan.. :)

              Ang Talambuhay ni Wilbert G. Vergara

                           (Ang batang Sandigan)

Baby wilbert

           Isang araw Setyembre 20, 1995 sa isang tabing dagat sa Victoria,Laguna. Pasikat na ang araw, nagsisi ingay ang mga hayop. Isang babae na nagngangalang Marita Vergara (ang aking ina) ang kasulukuyang magluluwal ng isang sanggol sa bahay ng kanyang mga magulang na sina Aurelio at Maria Gianan (ang aking lolo’t lola). Makailang sandali pa laang bago tuluyang sumikat ang araw. Iniluwal na ng babae ang isang sanggol (sino? Ako lamang iyon). Ako ang sanggol na pinangalanang Wilbert G. Vergara. Laking tuwa ng aking mga pamilya ng ako ay naipanganak. Sa araw ding iyon napa ukit na sa talaan ng mga lahi ng aking pamilya ang pangalang Wilbert G. Vergara.

Ang aking pamilya

        Nang unti-unti na akong lumalaki, ako ay alagang alaga lalu na ng aking mahal na pamilya. Hindi nila hinahayaang madapuan ng anumang insekto o mga sakit. Sa paglaki kong iyon, sa poder ng aking lolo at lola. Dito ako nag simulang makamulat, mag lakad, magsalita at iba pa. sa unti unti kong pag kamulat sa mundo. Aking naramdaman ang labis na pag mamahal, pag aaruga at suporta ng aking buong pamilya.

  

ako ay 2 taong gulang

         Noong ako ay nag dalawang taong gulang pinili ng aking mga magulang na mamuhay ng malayo sa pamilya. Para matutunan mag sarili at hindi asa nalang sa kanilang mga magulang. Lumipat kami sa syudad San Pablo, Laguna. Kung saan nakapag tayo at nag simula sa maliit na bahay na ani moy kubo. Na malapit sa ilog na napapalibutan ng mga berdeng bagay mga halaman, puno,bulaklak lahat ng makikita sa gubat. Ang aking ama ay isang magsasaka na maraming alagang hayop gaya ng: kabayo, baka, ibon, aso at marami pang iba. Ang mga hayop na ito ang napag kukunan namin ng mga pagkain, katulong sa pagsasaka, naipag bibili o naipapalit sa kapaki-pakinabang na mga gamit. Pero ang naging malaking tulong sa amin ay ang marami naming kabayo. Dahil sa nagagamit namin ito para kumita ng malaki at nakaka tulong din ito sa mga tambay sa amin. Tinuturuan ng aking ama ang mga tambay na magbanat ng buto. Sa pamamagitan ng pag papahinete ng iba naming kabayo at pag kumikita na sila kaiy hahatian nila
. Sa ganitong paraan nag simula ang pamumuhay namin.

Ako at ang
aking mga kapaitd
 sa aming tahanan

Ako ay
4 taong gulang

          Noong kami ay maka ipon ng ng malaki laking pera. Bumili ng lote ang aking mga magulang na hindi kalayuan sa kanayunan sa Brgy. Sta Catalina. Dahil doon naging mas ma alwan o naging mas maayos na ang aming pamumuhay. Sa bago naming tahanan marami na kaming naging kapit bahay. Karamihan sa bata dito ay aking naging kaibigan. Pero ng simula ay ako ay laging nakikipag suntukan sa kanila. Minsan batohan ng putik suplahan ng bignay. Kaya sa pag uwi sa amin ako ay laging nagugulpi ng aking ina, kurot sa singit at pingot sa ilong ang aking pabuya sa aking kapilyuhan. Sa umaga aging laro ang inu una suot sa banlat para maka takas at makapunta sa kapit bahay. Makikipag laro ng mga larong pinoy gaya ng piko, tumbang preso, sikyo , beng-sak, tagutaguan, tatlong sipol at ang paburito ko na laro ang patintero. Sa patintero ako nahilig sapagkat napakasaya mag laro nito. Kailangan dito ng pag kakaisa listong isip, kilos o galaw.

pag tatapos sa
ika unang baitang
sa San Lorenzo

pag tatapos
sa ikalawang baitang
San Roque
ako at si lolo

            Noong ako naman ay mag simula ng pumasok. Ipinasok ako ng aking ina sa Sta Catalina Elementary School sa unang baitang. Sa pagsisimula ng pag aaral ako ay ayaw tanggapin sa pagkat wala ako sa wastong gulang, limang taon palanbg ako noon. Ako ay naging “saling pusa” sa klase. Ngunit ng mag tagal ako ay natanggap din bilang isang regular na estudyante. Sa una puro kalokohan ang aking ginagawa. Pero naipapakita ku naman ang aking anking talino sa klase. Ngunit may pang yayaring nag pagulo at nag pahirap sa aming pamumuhay. Ang aking ama ay nakasuhan ng pagbaril sa isang tomboy sa aming barangay. Siya na akusahan sa hindi niya ginawa. Dahil dito unti unting naubos ang aming mga ipon mga alagang hayop na ginamit namin sa pampiyansa sa aming ama. Dahil din dito nag aplipat lipat ako ng eskwelahan sa unang baitang napalipat sa San Lorenzo Elementary School. Sa poder ng aking tiyahin na nag ngangalang Nena V. Bitong(ang aking tiyahin). Si tiya ang kumupkop sa amin panandalian at tumulong sa kaso ng aking ama. Napalipat ulit ako ng ikalawang baitang sa San Roque Elementary School. Sa poder naman ng aking mga lolo at lola pinag aral ako doon sapagkat tumitindi ang labanan sa kaso ng aking ama nag kakaroon ng banta sa aming mga buhay. Sa piling ng aking mga pinsan parang hindi ko naranasan na may problemang nangyayari. Dahil wala pa ako sa kamuangan.

        Nang mapatunayan na ang aking ama ay hindi nagkasala. Pinalaya na si ama at surpresang nag pakita sa akin. Laking tuwa ko ng makita ko ulit ang aking ama. Dahil don unti unti naring bumalik sa dati ang pamumuhay. Nag simula ulit kami ng panibagong buhay. Nag sipag na ulit ang aking ama para kami ay umunlad na ulit kami sa tulong narin ng aking ulirang ina. Na nag paka hirap para matapos ang kaso ng aking ama. Bumalik na ako sa aming tirahan at doon na ulit nag aral. Nag balik ulit ako sa eskwelahan sa amin doon ako nag tapos ng elementarya. Pag katapos ko nga elementarya maraming papuri at karangalan ang aking natanggap.

Pag tatapos ng elementarya

         Sa pagtatapos ng elementarya. Ako ay Pumasok sa Col. Lauro D. Dizon Memorial National High School. Dito kumuha kami ng pagsusulit ng aking mga kaibigan para mapabilang sa antas ng “science’ ang pinaka mataas na antas sa Dizon High. Kami nina paul john, gimuelle, sharmaine, at sarah ay nag aasam na makabilang sa mataas na section. Ngunit sa kasamaang palad kami laang ni paul John Dorado ang nakapasa. Kaya nag kahiwalay kaming mag kakaibigan. Sa pag pasok namin nakakilala na ulit ako ng makukulit at medyo pilyong mga ka klase sina Leo valdez(ang aking laging kakwentuhan) si earl(ang makulit na bibong bata) si Kim Ramoz at Kevin Militante( ang laging napapahamak gawa namin ni leo). Maraming pang yayari pa ang nang yari sa amin. Labas sa amin ang kakulitan noon. Puro kapilyohan ang mga pinag gagawa namin noon, Paglalagay ng chalk sa bangko para pag umupo patse ito sa palda o pantalon ng mga kaklase namin tinawag namin itong “ITCHIBI” na parang isang tatak ng katarantaduhan. Pag hahabulan sa may Oval ng Dizon high na ani mo ay mga batang kalye. Pag dating na huli kay Mam Belen ng late dahil sa nag computer. Ang aming pamimiyesta sa mga kamag aral na nag dadala pa ng pansuhol sa hindi pinasukang asignatura. Pag dadala ng itik na napanalunan ko sa palabunutan sa “fiestahan” na itinago sa locker ng aking binalikan puro ipot na ang gamit ng aking mga kama agaral at sa marami pang kakulitan na hindi na mabilang. 

       Nakilala ang mga mahuhusay na guro para sa akin ng Dizon high na sina Gng. Montaña(ang guro ko noon 1^st year at ngayong 4th yearsa matematika) na napakabilis magturo at naiintindihan namin agad, G. Sinen(ang palabirong guro ko ng 2^nd year sa Bio-tech) ang laging ina abangan naming magturo na napaka galing mag paliwanag, Gng. Bondad(guro ko sa matematika ng 2^nd year) an guro ko na laging nag kukwento ng kanyang buhay bilang palatastas sa pag tuturo, Sir Lacsam(guro sa TLE) ang laging tumatawag sa amin ng kung anu anu gaya ng kamote. At si Gng. Audije(guro sa filifino IV) ang mapag pasensyang guro ko na napakabait sa amin lahat na tinatawag naming “inay”.

Ang sandigBoyzz
Mga batang sandigang bayan

  


  Sa Dizon High marami akung natutunang mga bagay ditto rin ako ay maraming nakilalang kaibigan nabuo ang samahang sandigboyz. Na kina bibilangan nina Paul John D. Dorado, Earl William Mikhail A. Florez, Cristian Gimuelle G. Cierte at Wilbert G. Vergara(ako).

Itutuloy……………..

     Dito ko na po muna tatapusin ang kwento ng aking buhay at tutuklas pa ako ng mga bagay bagay sa mundo…

Salamat sa bumasa. Naway may natutunan kayo sa aking talambuhay.